De afgelopen weken heb ik me erg verheugd op mist. De winterzon door die natte, diffuse deken een gelijkmatige lichtbron, uniek in zijn soort; de schoonheid van eenvoudige achtergrond; de ochtenddauw die twijfelt of hij op zal stijgen of lekker zal blijven liggen. Net als Etana, die iets minder enthousiast was dan ik om door die besluiteloze dauw te slenteren midden in een laaghangende wolk, om uiteindelijk een zwart blok voorgehouden te krijgen. Mag ze niet eens mee spelen. Nee, zij ligt zoals waarschijnlijk vele andere Duitse Pinschers het liefst in een warm nest.
Dat van die gelijkmatige verlichting, dat was uiteindelijk precies het tegengestelde. Net als Etana, zij was na het zoeken naar mollen en takjes, het spelen met andere honden en het nauwelijks netjes stil kunnen blijven staan voor mijn fototoestel, met moeite weer thuis te krijgen.
